Pamięci Karola Kremsera

Z ogromnym żalem pożegnaliśmy Karola Kremsera – wieloletniego nauczyciela i dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Kasprowicza w Kutnie. Warto podkreślić, iż dla rodziny

i wychowania kolejnych pokoleń młodzieży pan profesor zrezygnował z pracy na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie

po skończonych studiach filologicznych rozpoczął działalność, najpierw jako bibliotekarz, a następnie jako asystent w Katedrze Historii Literatury Polskiej. Przybywając do Kutna na początku lat

70-tych ubiegłego wieku na krótko związał się z I Liceum Ogólnokształcącym im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, a następnie przez długie lata poświęcił się pracy w II Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kasprowicza, gdzie z pasją nauczał języka polskiego, języka niemieckiego, a także łaciny.

Od samego początku dał się poznać jako znakomity pedagog, posiadający niezwykły dar współpracy z młodymi ludźmi, dbający przede wszystkim o ich wysoki poziom intelektualny

i moralny. Za swoją postawę i zaangażowanie pan profesor wielokrotnie otrzymywał nagrody dyrektora szkoły, starosty kutnowskiego, a także kuratora oświaty. W uzasadnieniu do jednej

z nich o panu profesorze napisano: „Pełniąc funkcję wychowawcy wielu pokoleń licealistów zasłużył na uznanie i szacunek nie tylko uczniów, lecz również ich rodziców”.

Ciesząc się ogromnym autorytetem wśród młodzieży, kolegów

i zwierzchników pan Karol Kremser w połowie lat 80-tych ubiegłego stulecia otworzył zupełnie nowy rozdział swojego zawodowego życia, pełniąc najpierw funkcję wicedyrektora, a następnie przez wiele lat dyrektora Liceum im. Jana Kasprowicza.

I w tej roli pan profesor odnalazł się świetnie, nie zawiódł pokładanego w nim zaufania, nieustannie walczył o poprawę warunków funkcjonowania szkoły, w niełatwych przecież czasach doniosłych zmian przełomu lat 80-tych i 90-tych XX wieku.

W tym specyficznym okresie barwna postać pana dyrektora, elokwentna, ale także dowcipna, potrafiła wytworzyć w szkole ciepłą

i przyjazną atmosferę pracy, w której nauczyciele, uczniowie i rodzice tworzyli jedną wspólnotę ludzi sobie życzliwych i wzajemnie się rozumiejących.

W tym aspekcie osoba pana profesora wymykała się jakimkolwiek stereotypom i zrywała z utartym wizerunkiem dyrektora urzędnika/biurokraty. Patrząc z perspektywy czasu można powiedzieć, iż jako człowiek dialogu w jakimś sensie wyprzedzał czasy, które miały dopiero nadejść – czasy przyjaznego partnerstwa na linii nauczyciel-uczeń, czy dyrektor-pracownik. Oferując swoim podwładnym szeroki zakres swobody, darząc ich zaufaniem oraz stwarzając możliwość indywidualnego rozwoju sprawił pan dyrektor, iż w podległym mu liceum pracowało wielu uznanych nauczycieli – późniejszych ikon tej szkoły. Nie stronił również pan profesor

od ciekawych rozwiązań metodycznych i programowych, które wspierały rozwój uczniów. Przy tym wszystkim jednak zawsze najważniejszy był człowiek, a dopiero w dalszej kolejności regulaminy czy procedury.

W wypełnianiu codziennych obowiązków na stanowisku dyrektora niezmiernie pomagały panu profesorowi – ogromna mądrość i życiowa równowaga, dzięki którym zawsze potrafił udzielić potrzebnej rady

i wesprzeć w trudnych chwilach.

Wszyscy, którzy mieli możliwość spotkać pana dyrektora na swej drodze mogli poczuć ciepło i niewymowną serdeczność, a przy tym liczyć na dobre słowo, bez pochopnych ocen i protekcjonalnego tonu. Jednocześnie darzono go ogromnym szacunkiem, podziwiano jego spokój i opanowanie. Wielu z nas na pewno zachowa w pamięci wystąpienia publiczne pana dyrektora, które świadczyły o tym, że przemawiał do nas ktoś, kto miał do przekazania wiele mądrych rzeczy. Swoje słowa kierował do nas bowiem człowiek wszechstronnie wykształcony o różnorodnych zainteresowaniach obejmujących sztukę, rzeźbę, malarstwo, muzykę poważną, czy ukochaną przez niego literaturę.

Żegnając dziś Ciebie – drogi Dyrektorze, zawsze będziemy pamiętać, że byłeś dla nas nie tylko wspaniałym kolegą i nauczycielem, ale także wzorem do naśladowania, z Twojego dorobku my jako Twoi następcy możemy wiele zaczerpnąć. Przy tym pozostałeś osobą skromną i wrażliwą, ale jednocześnie otwartą i życzliwą, która przez wiele lat pomagała nam współtworzyć historię naszego liceum.

Na zawsze pozostaniesz w naszej pamięci!